door Marjolein Van Hoof – Hebt u ooit “Het gewijde dagboek van Adrian Plass” gelezen? Dat boek, en zijn opvolger, geven een inkijk in het (kerk)leven van Adrian Plass, de kerkelijk spreker. Het zijn geen autobiografische werken, maar fictie die op humoristische wijze, aan de hand van licht karikaturale, doch herkenbare mensen, het geploeter van een christen weergeeft.
Dit boek ligt in het verlengde van de twee dagboeken. Het gaat hier niet om Adrian Plass zelf, maar om “de kerk”. De kerk lijkt zo vaak te sukkelen, zichzelf tegen te werken, aan te modderen. In dit fictieve werk geeft Adrian Plass een inkijkje in de oorzaken.
De kerk zou barsten van mensen die aan “kerkmanschap” doen. Dat zijn mensen die wel naar de kerk gaan, maar hoegenaamd niet willen dat er vooruitgang op enig gebied geboekt wordt. En dus volgen ze cursussen om te leren hoe ze er erg christelijk kunnen uitzien, maar toch de boel vertragen. En weet je wat gek is? Je herkent een heleboel tips die kerkmannen wordt aangereikt. Je herkent hoe mensen ‘met goede bedoelingen’ vergaderingen blokkeren of hoe ongeïnteresseerde kerkgangers de spreker van zijn melk brengen zodat die begint te stotteren. Je herkent heilig taalgebruik dat maar heilige schijn blijkt. Voor je het weet herken je jezelf.
Dit boek doet je lachen met de kerk en met jezelf. Als het goed is, schuurt het ook een beetje, al is het nooit de bedoeling om mensen te raken. Plass probeert niet cynisch te zijn. Hij legt wel op onderhoudende wijze zwakke plekken bloot. Dat is nuttig, want je kan die plekken pas aanpakken als
je ze weet zitten.
Ik vind het boek vermakelijk herkenbaar. Dat doel heeft Plass dus zeker bereikt. Op den duur wordt het wat mij betreft wat langdradig. De gewijde dagboeken vond ik spitser, maar er is bij mijn weten zo weinig vindbaar in dit genre, dat ik vooral blij ben dat er nog eens zo’n werk in het Nederlands verschenen is.
Adrian Plass, Heilige schijn, de (niet zo) subtiele kunst van het kerkmanschap (Uitgeverij Vuurbaak, 2019, 220 blz.)
