door Maarten Hertoghs – Dit boek bouwt losjes voort op ‘Het rode koord’, het boek dat Rachelle Dekker samen met haar vader Ted Dekker schreef. Haven Valley, waar ‘Het rode koord’ om draaide, speelt aan het begin van dit boek impliciet, maar verderop erg duidelijk een rol.
Qua schrijfstijl lijkt het erg op het vorige boek. Het is goed geschreven en leest als een trein. Rachelle Dekker heeft een goede leermeester. Zowel in het vorige als in dit boek speelt de invloed van anderen op onze gedachtewereld en bij uitbreiding op wie we zijn een belangrijke rol.
Lucy is het product van een geheim experiment en lijkt daarmee wat op Jason Bourne, voor wie de films ooit gezien heeft. Onder de hoede van Zoë Johnson probeert ze uit handen te blijven van haar scheppers en probeert intussen te ontdekken wie ze is. Dat voert hen doorheen enkele Amerikaanse staten, niet wetend wie ze wel en niet kunnen vertrouwen.
Ik ben Ted Dekker gaan lezen vanwege de fictieve werelden die hij wist te creëren, waarin hij dieperliggende, theologische boodschappen aan de lezer meegaf. In ‘Het rode koord’ was de verwevenheid fictie en theologie ook nog sterk zichtbaar. In dit boek mis ik het. Rachelle is Ted natuurlijk niet, maar omwille van de losse voortzetting op hun gezamenlijke boek had ik er op het vlak van theologie meer van verwacht.
Worden er dan geen diepere thema’s aangeraakt? Jawel, zoals ik al even aanhaalde speelt het aspect identiteit een grote rol. Ieders identiteit is wordt van jongs af aan vormgegeven en hoewel we alle keuze lijken te hebben, dragen we gemerkt of ongemerkt toch veel mee. Het gaat in het boek dan ook over de vraag in hoeverre we nieuwe wegen kunnen inslaan. De theologische laag daarin heb ik niet echt gevonden.
Concluderend: een aangenaam boek om te lezen, maar wie de theologische diepgang zoekt die wel bij Ted Dekker te vinden is, blijft op z’n honger zitten.
Rachelle Dekker, Negen (Kokboekencentrum, 2021, 350 blz.)
