door Marjolein Van Hoof – Een christelijke roman over overspel, dat lijkt mij interessant. Moeilijkheden in relaties worden, bij mijn weten, binnen onze kerkmuren vooral verzwegen. Het openbreken van die stilte, is wat mij betreft een goede zet.
Ik ben niet meteen enthousiast als ik het boek in handen heb. De titel en vormgeving doen me erg aan chicklit denken. Een lichtvoetig genre met veelal een “volg je hart en je buikgevoel” moraal. Ik blijf daar gewoonlijk graag ver van. Het heet chicklit omdat het literatuur is die gericht is op de “chickens” en nauwelijks door mannen gelezen wordt. Aangezien ik vermoed dat de schrijfster het taboe niet enkel bij vrouwen op tafel wil krijgen, zijn titel en cover wat mij betreft een misser.
Het verhaal: Vanuit het perspectief van de hoofdpersoon, Laura, ontrolt het verhaal zich. Laura is een op het eerste zicht gelukkig getrouwde moeder op een kruispunt in haar leven: haar zoon wordt volwassen en haar moeder sterft. Ze zit emotioneel nogal opgesloten en haar man merkt daar niet veel van of doet er alleszins niet veel aan. Door een samenloop van omstandigheden raakt ze in contact met Jean-Paul. Dat contact ontwikkelt zich en er hangt al snel een bepaalde spanning in de lucht. Hun contact beleef je vooral mee in hun whatsappconversaties die als zodanig in het boek afgedrukt staan. Laura neemt een aantal, op zich schijnbaar onschuldige, beslissingen. Daaruit volgt logischerwijs toch ineens de grote stap en voor ze het goed en wel beseft is Laura in een buitenechtelijke relatie beland. Ze verzwijgt die, maar wordt betrapt door haar man.
Vanaf dan wisselt het perspectief en zijn Johan, Laura’s man, en Laura beurtelings aan het woord. Ze vertellen dezelfde feiten vanuit hun eigen beleving. Daaraan zie je mooi hoe mensen elkaar misverstaan. Zo wordt de zwijgende worsteling van de ene door de andere als onverschilligheid of afwijzing geïnterpreteerd.
Dit boek breekt een lans voor hoop na ontrouw. “Flirt” eindigt hoopvol. Niet alles is koek en ei, maar twee partners die elkaar kwijt waren geraakt, zoeken elkaar weer tussen de brokstukken. Dat is eens iets anders dan de zoveelste film waarin juist die nieuwe liefde de meest hoopvolle is. Het boek oordeelt niet, maar toont hoe een relatie vaak ongemerkt uitdooft, hoe een nieuw pad voor de omgeving uit de lucht komt vallen, maar voor de spilfiguur een logische volgende stap is na een heleboel eerdere stapjes.
Bij het boek hoort een website www.flirtromance.nl waar je artikelen en leesvragen kan vinden. Dat alles dient opnieuw om het taboe bespreekbaar te maken.
Ontrouw, en hoe dicht dat dat ons allemaal op de huid kan zitten, moet dringend bespreekbaarder worden. Wat dat betreft vind ik dit een goed boek. Voor de rest ben ik eerder kritisch. Het boek leest als een trein, maar ik vind de plot simplistisch en de personages vlak. De schrijfstijl is uitleggerig oppervlakkig. Hoe leg je in exacte bewoordingen de wervelwinden van emoties uit die gepaard gaan met verliefdheid, schaamte, ontrouw? Dat kan je niet onder één hoedje vangen. Probeer je dat wel, dan worden die emoties zo vlak als in een kleuterboekje: mama is verdrietig, papa is boos, broer heeft pijn. Dat zet een enorme rem op de inleving van de lezer.
Er zitten veel inconsistenties in het verhaal. Zo zit het koppel-met-huwelijksproblemen braaf in de kerstdienst. “We spelen toneel en geen acteur zou ons kunnen verbeteren”, denkt Johan. Vier zinnen later merkt diezelfde Johan in diezelfde kerkdienst op dat zijn vrouw steeds bleker wordt. Nog twee zinnen later vindt hun zoon, die nog van niets weet, dat “het hoog tijd is dat jullie (de ouders) het uitpraten”. Tja, je bent een goed toneelspeler óf de moeiten zijn bij jou zichtbaar, maar beide kan niet.
Is het boek een aanrader? Toch wel, maar bij gebrek aan beter. Ik hoop dat dit boek de aanzet mag zijn tot meer eerlijke literatuur die de weg opent voor eerlijke, nodige gesprekken.
Lisette van de Heg, Flirt. Een romance. (Plateau, 2020, 312 blz.)
