door Filip De Cavel –
Het devotionele commentaar op de verloren zoon (Lucas 15), ‘Eindelijk Thuis’ van Henri Nouwen, zal voor vele lezers als maatstaf gelden en misschien daardoor aan nieuwe gelijksoortige uitgaven geen aandacht willen schenken. Tim Keller’s “De Vrijgevige God” verdient echter wel deze kans.
Preek in boekvorm
Tim Keller is oprichter en voorganger van de Redeemer Presbyterian Church in New York City en ondertussen geen onbekende meer bij het Nederlandstalig lezerspubliek. Keller’s missionaire stijl richt zich op de groeiende massa van geseculariseerde gelovigen en niet-gelovigen. Zo preekt hij, zo schrijft hij: apologetisch van aard, relevant qua stijl, eenvoudig en toch diep. Tim Keller werd al enkele keren beschreven als een hedendaagse C.S. Lewis.
Lucas 15 begint bij vers 1
Context, context, context! Terecht heroriënteert Keller onze blik op dit gedeelte, weg van de jongste zoon, naar de houding en de reactie van de oudste zoon. Zowel het begin van Lucas 15 als het einde wijst in die richting. Lucas 15 vangt aan met het beschrijven van de toehoorders, waaronder de farizeeën en de schriftgeleerden. Het pericoopje kent een open einde. Hoe het met de jongste zoon afloopt, is ons bekend, maar minder info wordt over de uiteindelijke keuze van de oudste zoon gegeven: gaat hij in op de uitnodiging van de vader, zal hij meevieren?
Babette’s feast
Waar Nouwen de “Terugkeer van de Verloren Zoon” door Rembrandt gebruikt als opstap naar deze vertrouwde parabel, grijpt Keller terug naar het medium film om lessen te verduidelijken: Amadeus (1984), Witness (1985) en Babette’s Feast (1987) om maar enkele voorbeelden te noemen. Vooral de laatstgenoemde dient als voorbeeld voor de twee doodlopende levenspaden die mensen kunnen kiezen: de ‘esthetische’ weg en de ‘ethische’ weg. Geïnspireerd door de Deense filosoof Kierkegaard dient de interpretatie van de regisseur als waarschuwing dat zowel de genotzuchtige weg van de jongste zoon als de religieuze weg van de oudste zoon geen heil brengen. Alleen in Jezus (of hoe een Zoon werkelijk hoort te zijn) vinden we heil.
Conclusie
“De Vrijgevige God” is een aanrader. De interpretatie is degelijk, de toepassing duidelijk. Eén klein puntje van kritiek: waarom heeft de auteur bij het verwerken naar een boek ook niet gezocht naar hedendaagse films? Toegegeven, sommige films zijn tijdloos van aard en hoeven niet vervangen te worden door actuele voorbeelden, maar gezien het doelpubliek zou het geen overbodige luxe geweest zijn om hier en daar een recente film te kiezen ter illustratie.
De Vrijgevige God, Recht naar het Hart van het Christelijk Geloof, (Franeker: Van Wijnen, 2009, 7e druk 2013).
