door Jacques Rommel –
Heb ik me daar toch een vreemd boekje gelezen. De onbekende gelovige is het bekeringsverhaal van Thierry Bizot. Ons Vlamingen zegt die naam niet veel, maar in Frankrijk klinkt hij als een klok. Bizot is namelijk een FF: un Français Fameux. Succesvol TV producer, redelijk succesvol schrijver, getrouwd met een succesvolle vrouw, eveneens schrijfster van TV en filmscenario’s, vader van drie kinderen.
Op een dag zit hij bij de leraar van zijn zoon naar aanleiding van het probleemgedrag van zoonlief. Aan het einde van het gesprek vraagt de leraar hem om deel te nemen aan een bezinningsavond. Na veel getob gaat hij op de uitnodiging in, om de leraar te plezieren, die evenwel zelf niet komt opdagen. Stel je de scène voor: succesvol mediafiguur zit tussen een handjevol randfiguren in een muf zaaltje om te praten over hun geloof. De schok is groot en Bizot besluit om nooit meer in die val te trappen. Toch overvallen hem in die periode existentiële en andere twijfels: Ben ik wel een goede vader en echtgenoot? Zal mijn bedrijf overleven? Wordt mijn volgende boek goed genoeg? Waarom bedriegt een partner ons? Zit ik goed in mijn lijf? Waarom heeft mijn petekind anorexia? Waarom scheiden mijn vrienden?
We zijn als lezer getuige van al Bizots emoties en de strijd die losbrandt over de zin en onzin van geloven. Uiteindelijk besluit hij om nog één keer te gaan, en dan nog maar een keer, en dan regelmatig, twee keer per week. Op een bepaald punt komt hij tot de terechte conclusie dat het marginale groepje waarin hij terechtgekomen is, bestaat uit mensen als hij. Hij voelt zich met hen verwant en gaat van hen houden. De sessies van deze katholieke basisgemeenschap eindigen na enkele maanden met een retraite, waarbij de meest recente deelnemers de opdracht krijgen zelf een gemeenschap te gaan vormen en het proces verder te zetten. Op dat punt haakt Thierry Bizot af van de groep, maar niet van het geloof. Hij maakt een oprechte bekering door en weet zich veranderd, herboren door de liefde van Jezus in zijn hart. Hij is wedergeboren zonder het juiste concept te kennen zoals wij dat in evangelische kringen leren. Zijn leven is veranderd en hij slaat een nieuwe weg in. Hij krijgt meer waardering voor zijn vrouw en meer aandacht voor zijn kinderen, hoewel zijn gezinsleden zijn interesse in het geloof niet delen. Hij gaat getuigen tegenover iedereen die het wil horen, ondanks het feit dat hij soms heel erg vreemd bekeken wordt. Hij besluit dat zijn nieuwe roman de moeite niet waard is om uitgegeven te worden en, wanneer hij dat bekent aan zijn uitgever, komt die met de opdracht om dan maar een boekje te schrijven over zijn bekering. En zo zijn we bij ‘De Onbekende gelovige’ aanbeland. Het werd reeds geschreven in 2008, maar pas in het Nederlands uitgegeven in 2013 door uitgeverij Halewijn.
Moet ik het boek aanbevelen of niet? Sommige evangelische broeders en zusters zullen zich misschien ergeren aan de vage theologie en het wat eenzijdig vermenselijkte beeld dat hij heeft van Jezus. Anderen zullen misschien denken dat hij nogal uitgebreid ingaat op zijn eigen gevoelens, ook wanneer ze niet erg verheffend zijn. Desondanks heb ik er zelf heel erg van genoten. Aan de reacties van mijn vrouw heb ik gemerkt dat ook zij zich herkent in zijn eerlijke en vaak grappige beschrijvingen van het eerste contact met christenen, de reacties op het eerste luidop zingen, de strijd vooraleer hij zelf een gebed durft uitspreken, de schroom om aan zijn vrouw te bekennen dat hij bij een ‘sekte’ is. Velen van ons hebben die dingen meegemaakt en herkennen zich in de achtbaan van emoties die daarmee gepaard ging. Dat maakt het voor mij een (h)eerlijk boekje. Alleen jammer dat hij als katholiek wedergeboren is, zegt mijn vrouw.
Wie de man zelf wil horen getuigen: https://www.youtube.com/watch?v=zg5X91wdgkk
Thierry Bizot, De Onbekende gelovige, (Uitgeverij Halewijn, 2013, 224 blz.).
