door David Delameillieure – Toen ik de titel las was ik onmiddellijk geïntrigeerd. Niet alleen het onderwerp maar het naast elkaar plaatsen van de woorden ‘kwetsbaar’, ‘islam’ en ‘drie-enige God’ wakkerde een interesse op in mij, samen met een verwachting dat het boek een frisse kijk zou geven op een moeilijk en soms gevoelig thema. Ik werd niet teleurgesteld.
De schrijver behandelt diverse onderwerpen zoals de vervolgde kerk in islamitische landen; de verhouding tussen de kerk, de islam en de staat Israël, alsook de verhouding tussen geloof en cultuur in beide religies. Hij doet dit met veel wijsheid en fijngevoeligheid. Ik heb zijn aanpak ervaren als verfrissend en opbouwend. Zijn denken ten opzichte van de islam is evenwichtig en blijft geworteld in de Bijbel. In de christelijke literatuur over de islam zijn er twee neigingen. De ene is om de islam te beschouwen als iets duivels, een gevaar voor Europa en de kerk. De algemene toon van deze aanpak is er één van strijd. De andere benadrukt de gelijkenissen tussen de islam en het christendom (soms ten koste van de bijzonderheid van de christelijke boodschap). De toon hier is er één van tolerantie boven alles. Dit boek streeft naar een derde, evenwichtiger aanpak. De schrijver is niet blind voor zwakheden binnen de islamitische traditie, maar tegelijkertijd toont hij dat de kerk vaak te kort schiet in haar roeping om Gods opofferende liefde te geven aan anderen.
Het boek begint (deel 1) met het schetsen van een bijbels denkkader van schepping, zondeval en vernieuwing. In het tweede deel gaat de schrijver in op de theologie van de islam waarbij hij zich de vraag stelt of moslims en christenen dezelfde god aanbidden. In het derde gedeelte richt hij zich op de verhouding tussen de kerk en de islam. Volgens de schrijver moet de kerk gekenmerkt zijn door een houding van nederigheid: ‘De enige macht die de gemeente van Christus heeft is de macht van het kruis.’ (p.120) Zijn boodschap is uitdagend. Niet alleen voor vervolgde christenen in moslimlanden, maar ook degenen in België die soms met angst toekijken naar het toenemende aantal moslims in onze samenleving. De schrijver eindigt zijn boek met een oproep aan de kerk om kwetsbare liefde te tonen aan onze moslimburen. Kwetsbare liefde is Gods liefde. Het betekent moslims liefhebben, zelfs als deze liefde niet aanvaard wordt.
Reitsma is erin geslaagd om een evenwichtig antwoord te bieden op de vraag: Wat moet mijn houding als christen zijn tegenover de islam? De schrijver vermijdt de simplistische antwoorden aangeboden door het ‘strijd’ of het ’tolerantie boven alles’ paradigma. Hij begint te worstelen met de echte vragen die opkomen wanneer moslims en christenen omgaan met elkaar als buren, collega’s enz. Waar zijn wij gelijk en waar zijn we anders? De schrijver geeft een goed startpunt voor de kerk in haar verhouding met de islam, namelijk een houding van kwetsbare liefde.
Bernhard Reitsma, Kwetsbare liefde, (Boekencentrum, 2017, 256 blz.)
