Deuteronomium 31, Psalm 119:97-120, Jesaja 58, Mattheüs 6
Denk een ogenblik na over de rijke en verscheiden manieren waarop God Israël hielp te gedenken wat Hij had gedaan om hen te verlossen, en wat de aard was van het verbond waartoe ze zich bij ede verbonden om het te gehoorzamen.
Er was de tabernakel zelf (later de tempel), met zijn zorgvuldig voorgeschreven riten en feesten: het verbond was geen abstract filosofisch systeem, maar werd weerspiegeld in vaste religieuze rituelen. De natie was zo georganiseerd dat de Levieten verspreid waren onder de andere stammen en de Levieten hadden als taak de Wet te onderwijzen aan de rest van het volk. De drie belangrijkste feesten waren gegeven om het volk bijeen te vergaderen bij de centrale tabernakel of tempel, waar zowel het ritueel als de eigenlijke lezing van de Wet moesten dienen als krachtige herinneringen (Deut. 31:11).
Van tijd tot tijd zond God speciaal gezalfde richters en profeten, die het volk terugriepen tot het verbond. Gezinnen werd nauwgezet geleerd hoe ze de overgeërfde geschiedenis moesten doorgeven aan hun kinderen, zodat de nieuwe generaties die nooit de wonderlijke tentoonspreiding van Gods macht ten tijde van de Exodus hadden meegemaakt, er toch alles zouden over vernemen en het tot iets van henzelf zouden kunnen maken.
Bovendien volgen zegeningen van God op gehoorzaamheid en oordeel van God volgt op ongehoorzaamheid, zodat de actuele omstandigheden van de gemeenschap verondersteld werden aan te zetten tot bezinning en zelfonderzoek.
De wetgeving was gegeven om een bewustzijn van afzondering te wekken in de jonge natie, waarbij ze bepaalde grenzen stelde, zodat het volk niet snel besmet zou worden door het omringende heidendom.
Unieke gebeurtenissen zoals het tweestemmige roepen op de bergen Gerizim en Ebal ten tijde van de intocht in het land (zie de overdenking van 22 juni), werden verondersteld op te wekken tot verbondstrouw in het nationaal geheugen.
Maar nu voegt God nog een hulpmiddel toe. Precies omdat God weet dat het volk na verloop van tijd toch zal opstandig worden, instrueert Hij Mozes om een lied te schrijven met pakkende kracht dat een nationale schat zal worden – en een gezongen getuigenis tegen henzelf (31:19-22).
Iemand heeft gezegd: ‘Laat me de liederen van een volk schrijven, en het kan mij niet schelen wie zijn wetten schrijft’. Het aforisme is overdreven, natuurlijk, maar niettemin toch inzichtrijk.
Dit is het doel van het volgende hoofdstuk, Deuteronomium 32. De Israëlieten zullen als het ware een nationale hymne leren die tegen hen zal spreken als ze zich afsluiten voor alle andere door God gegeven oproepen tot herinnering en gehoorzaamheid.
Welke middelen, zowel in de Schrift als de geschiedenis, heeft God genadig geschonken om de erfgenamen van het nieuwe verbond te helpen herinneren en gehoorzamen? Overdenk ze. Hoe heb je ze gebruikt? Welke liederen zingen wij die dit principe in de praktijk omzetten, en die het volk van God zaken van onherroepelijk belang leren en het loutere sentimentalisme overstijgen?
[hr_shadow]
Taken from ‘For the Love of God’ by (D.A. Carson), © 1998. Overgenomen met toestemming van Crossway, a publishing ministry of Good News Publishers, Wheaton, IL 60187, www.crossway.org.
Alle rechten op de Nederlandse vertaling behoren toe aan Jan Leplae (http://god-en-gebed.blogspot.com). Niets uit deze vertaling mag overgenomen worden zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de vertaler.
