door Kris Tavernier –
De Dromer, zo is de eerste roman van de hand van Kris Vleugels getiteld. Het is een religieuze thriller waarbij het hoofdpersonage, de idealist Steven Vervoort, ongewild in aanraking komt met een duistere satanische sekte. De cover van het boek is meteen een mooie en toepasselijke vingerwijzing.
De ingrediënten
Het boek bevat alle ingrediënten die een goede thriller kenmerken. Vanzelfsprekend is er vooreerst het wespennest waarin Steven Vervoort verstrikt raakt en waar een voortdurende en aanhoudende dreiging blijft van uitgaan doorheen heel het boek. Er is een aanhoudende spanning aanwezig waardoor het zo maar plots van kwaad naar erger kan gaan. In tegenstelling tot meer lijvige thrillers hoef je niet lang te wachten op die spanning. Van zodra het derde personage Hélène Vandersteen, de grote baas van het onderzoeksinstituut waar Steven werkt, in het verhaal verschijnt is de toon van spanning gezet. Het detective- en speurwerk brengen Steven en zijn collega Dina geregeld in nauwe schoentjes en in gevaarlijke levensbedreigende situaties. Er zijn ook een aantal actiescenes die levendig en realistisch geschreven zijn. Natuurlijk mag ook de romantiek niet ontbreken en die wordt doorheen het verhaal geweven in de opbloeiende relatie tussen Steven en zijn collega Dina.
Een extra element is dat dit boek niet slechts een thriller is, maar een religieuze thriller is. Dat geeft het boek voor de gelovige lezer alvast een extra dimensie. De wijlen grootmoeder van Steven was een gelovige vrouw en dat blijkt nog steeds invloed te hebben op Stevens gedachten. Ook zijn knappe collega Dina blijkt een christen te zijn.
Geloofselementen
Diverse aspecten van geloof komen aan bod in het boek. Die introduceert de schrijver voornamelijk via de gedachten van Steven zelf alsook in de conversaties tussen Steven en Dina. Het lijden in de wereld is een aspect dat aangeraakt wordt. Het verkeerde beeld dat vaak bestaat over gelovigen als naïef of ouderwets wordt aan de kaak gesteld. Zo is Dina een knappe vrouw van Ghanese origine die tevens een slimme onderzoekster is in een wetenschappelijk instituut. Toch getuigen haar woorden en daden van een persoonlijke relatie met God. Ze neemt Steven mee naar een samenkomst, en dat blijkt geen saai gedoe te zijn maar een typisch enthousiaste Afrikaanse dienst. Begrijpelijk gezien de personage van Dina. Als Vlaamse lezer – maar dat is mijn persoonlijke voorkeur – had ik hier liever een toffe Vlaamse kerkdienst beschreven gezien. Hoe dan ook wordt het saaie beeld van een samenkomst doorbroken. De oma van Steven blijkt een wijze en liefdevolle vrouw te zijn geweest die van grote betekenis was voor het hoofdpersonage Steven. Haar steeds aanwezig maar nooit opdringerig geloof is daarbij van belang.
Deze en andere aspecten zijn aanwezig in het boek, maar ook weer niet té dominant. Haast automatisch maakte ik een vergelijking met de roman De Getuige van Josh McDowell. Daarin worden hele geloof verdedigende hoofdstukken opgevoerd. Hetzelfde heb je soms met christelijke films, waar het er zo ‘al te dik’ op ligt. Dat doet Vleugels niet. Hij raakt ze aan en zet je aan het denken, zonder de pasklare stereotiepe antwoorden op de lezer af te vuren. Ik hou meer van deze laatste stijl. Kris Vleugels heeft geen boek over het geloof geschreven en daar een verhaaltje bij geweven. Het is precies andersom. Hij heeft een roman geschreven en daarin het geloof en het nadenken over geloof betekenis gegeven in het leven van personages.
Andere thema’s
Naast deze geloofselementen heeft Kris Vleugels nog diverse thema’s in het boek aangeraakt. Hij doet dit op dezelfde wijze als met de geloofselementen. Steeds denk je daarbij: ‘Kris, je weet hier duidelijk nog heel wat meer over en hebt er zeker nog meer over te vertellen. Je maakt mij nieuwsgierig.’ Een politieke-maatschappijkritische thriller zou ook wel wat zijn voor Vleugels, lijkt mij. Zijn politicus-zijn en inborst als activist komt bij deze thema’s naar boven.
Een eerste thema dat aangeraakt wordt is de selectieve manipulatie door de pers of media van dingen die iemand zegt in een interview of toespraak. Er is zoiets als persvrijheid, maar er is ook zoiets als journalistieke verdraaiing van hetgeen werkelijk gezegd is geweest. Ook wordt de selectiviteit en de relativiteit van vrijheid van meningsuiting aan de kaak gesteld. Het bestaan van louche organisaties in de hogere kringen wordt eveneens aangekaart. Ik krijg de indruk dat Vleugels meer vanuit eigen ervaring en een eigen weten spreekt dan vanuit speculatieve vermoedens. De discrepantie tussen het rijke Westen en de armoede elders in de wereld komt aan bod, er is een verwijzing naar de integratie van vreemdelingen en in een actiescene komt de gruwelijke werkelijkheid van mensenhandel en gedwongen prostitutie tot uiting.
Word je als lezer overrompeld door deze diversiteit aan geloofselementen en andere maatschappelijke thema’s? Neen, helemaal niet. Vleugels weet het evenwicht bijzonder goed te bewaken.
Dromen
In het leven van Steven Vervoort spelen dromen een belangrijke rol in de manier waarop hij het leven bekijkt en verwerkt. Soms lijken droom en werkelijkheid verstrengeld te geraken. Kris Vleugels slaagt erin om de lezer af en toe te verwarren met de grens tussen droom en werkelijkheid. Af en toe vraag je je als lezer af of je nu de beschrijving van een droom aan het lezen bent of de werkelijkheid. Die verwarring is verrassend en dat maakt het lezen alleen maar leuker. Net op tijd laat de schrijver duidelijk worden of het over de werkelijkheid of over een droom gaat.
Specifieke kenmerken
Elk hoofdstuk van het boek wordt vooraf gegaan door een citaat of een quote. Deze zijn toepasselijk gekozen en maken je meteen nieuwsgierig naar het hoofdstuk dat gaat volgen. Een tweede kenmerk van elk hoofdstuk is dat ze niet met een cijfer of een datum/uur aangeduid worden, maar dat ze getiteld zijn met de naam van een persoon. Meteen vraag je je af: ‘wie is dat nu weer en wat is de rol van deze persoon in het verhaal?’ Die persoon blijkt dan ook steeds van betekenis te zijn voor de verhaallijn van het boek. Ten derde zijn de hoofdstukken niet te lang en dat zorgt ervoor dat je – ook al heb je even niet veel tijd – toch verder kan lezen in het verhaal. Het zijn stuk voor stuk behapbare stukjes.
De Dromer is een goed opgebouwde religieuze thriller die aangenaam is om te lezen. De ervaren romanlezers zullen het boek misschien wel wat te kort vinden. Wie houdt van lange beschrijvingen, a la Nicci French, zal met dit boek een beetje op zijn honger blijven. Deze zijn soms wat te karig. Wel weet Vleugels bijzonder gedetailleerd de natuur te beschrijven, de geuren, de kleuren, de omgeving … alsof je er als lezer zelf bij staat. Anderzijds bespaart het boek de lezer dan weer ellenlange uitgerokken bladvulling, maar wordt het verhaal eerder gekenmerkt door een krachtige voortstuwing van de verhaallijn. Er is geen bladzijde die mij verveeld heeft. Dus … zeker aanbevolen! En naar ik heb begrepen is Kris Vleugels reeds bezig met een vervolgroman. Ik kijk er alvast naar uit.
Kris Vleugels, De Dromer, (Boekscout.nl, Soest, 2016, 170 blz.)
