De recente aanslagen in de luchthaven van Zaventem en de metro van Brussel schudden ons door elkaar.
Het is triest om te zien hoe velen in onze maatschappij, en daarbij ook veel christenen, deze gebeurtenissen gebruiken om de deuren te sluiten voor mensen van andere origine. Dan spreek ik in de eerste plaats figuurlijk over het sluiten van het hart. Sommigen, ook christenen, zien in elke nieuwe belg en vreemdeling een potentiële zelfmoordterrorist. Er worden dwaze dingen gezegd: ‘iedereen (lees: elke nieuwe belg en vreemdeling) zou gecontroleerd moeten worden’. Er wordt gedacht én gehandeld uit angst voor wie er anders uitziet. Het is hallucinant dat we anno 2016 nog steeds niet voorbij de huidskleur kunnen zien.
Geliefde volgelingen van Jezus. Ik ben ervan overtuigd dat dit net tijden zijn waarin we uitgedaagd worden om opnieuw na te denken over wat ‘heb je naaste lief’ betekent. Dit zijn net tijden waarin we scherper kunnen zien hoe uitdagend Jezus’ onderwijs is. Dit zijn tijden waarin we kunnen laten zien dat we Zijn uitdaging opnemen. Doorstaan we de test of vallen we bij de eerste moeilijkheden door de mand?
Er leeft angst bij heel wat christenen. Wie handelt en denkt vanuit angst, laat zien dat hij of zij vooral bezorgd is om de eigen situatie. Wij, die altijd maar weer benadrukken dat er meer is dan dit leven, zijn meer dan eens bang dat we het tijdelijke toch kwijtraken. Vreemd, toch? De vrees om iets te verliezen wat dierbaar is, kan zo allesoverheersend zijn dat Jezus’ oproep om de naaste lief te hebben, opzij gelegd wordt.
In Jezus’ tijd was het begrip ‘naaste’ vernauwd tot ‘iemand uit de eigen groep’. Met het verhaal van de barmhartige samaritaan, de vijand, liet Jezus zien dat ‘naaste’ veel ruimer bekeken moest worden. Ik denk dat de tijden niet veranderd zijn. Vandaag is in België de vraag ‘wie is mijn naaste’ bijzonder actueel, misschien zelfs actueler dan in de afgelopen decennia. Laat angst niet bepalen wie je naaste is!
