door Henk Medema – Het gebeurde in New York, 15 januari 2009. Vlucht 1549 van LaGuardia naar Charlotte, NC, vertrek 15.26 uur. Captain Chesley Sullenberger merkt na een paar minuten dat het vliegtuig door een zwerm ganzen vloog, en dat onmiddellijk beide motoren van de A320 onklaar werden.
Razend snel moest de bemanning een reeks beslissingen nemen (uitwijken naar een ander vliegveld? kon niet meer!) (landen op een snelweg? te riskant) (noodlanding op de Hudson Rivier? het enige alternatief!) – en ze deden wat ze moesten doen en kwamen, na een scherpe zwenking naar links, zuidwaarts op de Hudson. Alle passagiers kwamen veilig uit het vliegtuig, gezagvoerder Sullenberger als laatste.
Al tamelijk aan het begin van zijn boek (p.30) vertelt Tom Wright deze anekdote, samen met nog een paar andere. Dit is het punt: goede, mooie, zelfs levensreddende dingen doe je niet zómaar, daar gaat een hele levensweg aan vooraf die je vertrouwd heeft gemaakt met zulke ritmes. Vervolgens raakt de auteur breeduit in gesprek met zijn lezers over ‘deugden’, over ‘het goede’, kortom over wat wij ethiek noemen.
Terwijl ik in die fase was, ongeveer halverwege, sprak ik een vriend die het veel dikkere en meer theologisch uitgewerkte boek van N.T. Wright aan het lezen was, ‘Paul and the Faithfulness of God’, en die wist dat ik daar óók mee begonnen was; hij had de indruk dat beide boeken eenzelfde grote lijn volgden. Nee hoor, antwoordde ik toen. Maar nu ik ‘Goed Leven’ uit heb (en het andere diagonaal heb kunnen doorlezen), denk ik dat de boeken veel met elkaar gemeenschappelijk hebben.
In mijn eigen woorden zegt Tom Wright: het Woord van God is niet een lijst van alles wat goed is tegenover alles wat fout is, maar het is de Zelfopenbaring van God, de Heer. Het evangelie is ook niet, zoals met name de Romeinenbrief nogal eens wordt gelezen, een schema van onze verlossing volgens de bekende categorieën ‘ellende’, ‘verlossing’ en ‘dankbaarheid’. Wat God ons openbaart is zijn heerlijkheid, zijn glorie, zijn luister. Straks in de eeuwigheid zullen wij zélf de uitstraling vertonen van al Gods innerlijke voortreffelijkheden (dat zijn die ‘deugden’). Nu, terwijl we midden in het aardse leven staan, zijn we precies die dingen aan het oefenen, en als het goed is, raken we er steeds meer vertrouwd mee. We doen dat in een rijke veelkleurigheid, want ons ‘geestelijke DNA’ is juist als onze fysieke constitutie bij ieder van ons nét weer een beetje anders.
Dit is een spannend boek. Pas aan het slot legt Wright de kern open, in hoofdstuk 8, over ‘Deugd in actie: een koninklijk priesterschap’, om dan in hoofdstuk 9 nog even hee concreet te worden met ‘Een cirkel van deugden’. Maar zo heeft hij een boog gespannen die niet alleen de zondeval in Genesis 3 verbindt met de vertrouwde evangelieboodschap van de Romeinenbrief, maar van het begin van Gods schepping in Genesis 1 voert tot de nieuwe schepping in de laatste hoofdstukken van Openbaring.
Dit boek is zeer lezenswaard. Af en toe moet je Wright even z’n gang laten gaan als hij wat al te abrupt afrekent met traditionele Schriftuitleg (bijv. p. 120) of zonder pardon over hele stukken van de Bijbel heen lijkt te stappen (bijv. p. 90), maar dat komt allemaal weer goed.
Om het nog eens kort samen te vatten: nú wennen aan het nieuwe leven, oefenen in de vaardigheden die passen in Gods nieuwe schepping. Nu én straks als koningen aan de wereld Gods luister laten zien, zoals Hij zich openbaart. Nu én straks als priesters aan God de luister brengen van de schepping, zoals Hij die bedoeld heeft.
Lees dit boek. Het is waar: dit is theologie. Maar geen koude dogmatiek. Je hart wordt erdoor verwarmd.
Tom Wright, Goed leven, (Franeker: Van Wijnen, 2012, 336 blz.)
