door Filip De Cavel –
Doorgaans ben ik geen fan van titels bol van alliteraties — voor Suske en Wiske maak ik graag een uitzondering — maar theoloog en predikant Wim Dekker kon me overtuigen met zijn zes zorgvuldig gekozen letterrijmwoorden. Hij opent met zijn ‘Marginaal en Missionair’ een venster op de wereld. Het lijkt wel mijn wereld. Vanuit mijn christelijke marge mag ik spreken over over God. Belangrijk detail: het gebouw van waaruit het raam zicht geeft op de wereld en dus de huidige cultuur, is die van de kerk. Een bijkomende nuance versterkt dit beeld: Dekker lijkt op een glazenwasser die op gevaar van eigen leven zich langs de buitengevel lijkt te zwieren, de ramen poetsend om vervolgens even te tikken op de ruiten. Ik open het raam en Dekker, in niet mis te verstane woorden, maakt korte metten met de schijnbare duurzaamheid van mijn (Evangelicaal/Protestants) project.
Kort na het omslaan van de laatste bladzijde herlas ik een prachtige haiku van nieuwtestamenticus dr. Gie Vleugels (ETF, Leuven):
“Ik stamel over God
omdat ik niet kan zwijgen
over God die spreekt”
Een mooie samenvatting van Dekker die stamelt. Zo voel ik het leven met God ook aan, in deze post-seculiere tijd. Dekker spreekt niet gebrekkig, integendeel, eerder pittig en persoonlijk, gelardeerd met rake, soms sombere cultuuranalyses, van een theoloog die zijn begrippen en jargon goed beheerst.
Het stamelen heeft betrekking op de context waarbinnen hij, en bij uitbreiding wij allen, empatisch, met bijna plaatsvervangende schaamte, spreken namens de kerk. De kerk krimpt, ook in Vlaanderen. Ze struikelt over haar woorden en de mensen begrijpen haar niet meer. Het christendom is maar een optie geworden in tijden waarin crisis en aanvechting van het ooit zo vanzelfsprekend genomen geloof tot volle wasdom zijn gekomen: terugloop van aantallen, het dienen van afgoden, de verzaking van onze roeping om God en onze naaste lief te hebben, de verdeeldheid en verwarring in de kerk en in de samenleving.
Dekker leest zijn Bijbel en herkent veel. Het Ietsisme wordt niet alleen waargenomen ver buiten onze kerkmuren. Deze nieuwe religiositeit nestelde zich ook in het DNA van de kerk-na-de-Verlichting.
En toch zwijgt ze niet. Toch zwijg ik niet. Wij mogen niet zwijgen. In ons stamelen over God struikelen we over onze eigen woorden, maar het Woord laat zich niet stamelen. God spreekt klare taal. Of in letterrijm: klare klanken.
Wim Dekker, Marginaal en missionair, (Boekencentrum, 2011, 205 blz.)
