door Jacques Rommel –
Nik Ripken was als jongeman niet erg gelovig en hij wou eigenlijk graag dienrenarts worden, maar dat veranderde door een persoonlijke roeping. Als jong christen wist hij niet goed van welk hout pijlen te maken, totdat hij kennismaakte met zijn vrouw Ruth, die van kind af aan een hart had voor zending in Afrika.
Hun eerste zendingspost was Malawi, maar omwille van gezondheidsproblemen (malaria) trok het gezin met drie jonge kinderen naar de hoorn van Afrika. Ze hadden het namelijk op hun hart om Somalische christenen te bereiken en te sterken, zo die er al waren. We schrijven eind jaren ‘80, begin ’90, toen er in dat land een bloedige burgeroorlog woedde. Het gezin woonde in het veilige Kenia, en van daaruit trok Nik telkens voor een maand naar Somalië met de bedoeling om te helpen bij het lenigen van de schrijnende noden waar de Somaliërs mee te kampen hadden.
Het was een schokkende ervaring: armoede, honger, geweld, misbruik, corruptie, dood en verderf, kortom de hel op aarde. Stapje voor stapje, en na enige tijd met reuzenstappen, slaagden Nik en zijn medewerkers erin om een hulporganisatie op te bouwen die in staat was om duizenden te helpen met voedsel en medische hulp. Vanuit zijn achterban in de VS, en door samenwerking met de VN op hun initiatief, groeide de organisatie met mensen en middelen. Bovendien kwam er een vredesmacht die de hulpkonvooien en medische posten beschermde. Helaas bleef die situatie niet duren. Bij een bloedige uitbraak van geweld stierven een groot aantal Amerikaanse soldaten en een nog groter aantal Mogadishi. Al gauw werd de hulpkraan dichtgedraaid: het leger en de bescherming verdwenen, en de giften waren in vrije val.
Na zes of zeven jaar was het tijd voor het gezin Ripken om de balans op te maken. Ja, ze hadden vele mensen tijdelijk materieel kunnen helpen. Neen, ze hadden geen geestelijke vrucht gezien. Een handjevol christenen waarmee ze contact hadden werd genadeloos uitgemoord, ze hadden hun zoon van 16 begraven, de internationale gemeenschap gaf niet thuis, Somalië bleef achter in ellende, en Ripken in een diepe geloofscrisis. Waar was God in Somalië?
De Ripkens besloten terug te keren naar Kentucky, waar ze vandaan kwamen, om zich te bezinnen over hun geloof en hun bediening. Nik werd docent, en hij en zijn vrouw deelden hun ervaringen met hun studenten. Na enige tijd kreeg hij van de universiteit een vrijkaart om onderzoek te doen naar de vervolgde kerk, met de opdracht om naar die landen te gaan waar zich vervolgde christenen bevonden, hen te ondervragen, en zijn bevindingen in kaart te brengen. Het werd een lange, soms gevaarlijke, steeds spannende, maar ook helende kruistocht.
Begonnen in Rusland, daarna Oekraïne en andere oostbloklanden, vervolgens China, zuid-oost Azië, en tenslotte naar moslimlanden zoals Pakistan. In plaats van de zorgvuldig voorbereide interviews naar wetenschappelijk model af te nemen, leerde Nik om gewoon te luisteren en de getuigenissen te registreren. In het boek vinden we een korte weerslag van enkele van de meest indringende gesprekken. Het is indrukwekkend wat sommige mensen voor hun geloof hebben geleden, en hartverscheurend welke offers zij en hun naasten hebben gebracht. In China bijvoorbeeld werd je als christen niet helemaal ernstig genomen indien je niet minstens één keer een periode van drie jaar in de gevangenis had doorgebracht. In Rusland werden in de tijd van de Soviet-Unie je kinderen afgenomen wanneer de autoriteiten vermoedden dat je kerkleider of zelfs maar christen was.
Dit boek grijpt je heel erg aan omdat de broeders en zusters waarover men schrijft een naam krijgen. Hun getuigenissen zijn authentiek en persoonlijk. Je reist als het ware mee naar de geheime plekken waar de christenen samenkomen. Ook neemt de schrijver ons mee doorheen zijn twijfels en geloofsvragen, en laat hij ons delen in zijn ontroering en bewogenheid. Aan het eind komt hij tot een paar scherpe conclusies die vooral de westerse christenen aangaan. De twee voornaamste zijn deze: we zijn ons amper bewust van het wonder van de vrijheid waarvan we genieten, en we gaan makkelijk voorbij aan de noodzaak van vervolging in het leven van de christen.
Daar waar mensen genadeloos vervolgd worden blijkt de genade van God het grootst, het is daar dat we de gemeentegroei uit Handelingen vinden, en het is daar dat we God aan het werk zien met tekenen en wonderen.
Voor een keer vertik ik het om een boek te beoordelen op stijl, taal en presentatie. Die zijn in orde, maar daar gaat het niet om. In dit boek telt alleen de inhoud. Lezen! Nu!
Nik Ripken, Het Dwaze van God, (Gideon boeken, p. 281)
